ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂറു പോരാ എന്ന നിലയിലാണ് ദിവസങ്ങള് കടന്നു പോകുന്നത്. അതുകൊണ്ട്, മേടിച്ചു നാളു കുറേയായിട്ടും ഇന്നലെയാണ് 'മാദ്ധ്യമം വാര്ഷികപ്പതിപ്പ്' നല്ലതുപോലെയൊന്നു തുറന്നു നോക്കിയത്. അതിലെ പ്രണയകാലം എന്ന ഭാഗത്ത് കവി കെ.കെ ഹിരണ്യന്റെ അനുഭവക്കുറിപ്പ് (page: 68) പേജിന്റെ പുതുമകണ്ട് വായിച്ചു നോക്കി.
'72-'80 കാലഘട്ടത്തില് കേരളത്തിലെ കോളേജുകളില് ലേഖകന് പഠിച്ചതും ആ കാലഘട്ടത്തില് എഴുത്തു വഴി കണ്ടെത്തിയ ഒരു പ്രണയവും പിന്നീട് അവളെ ജീവിതസഖിയാക്കിയതുമാണ് എഴുത്തിന്റെ ഉള്ള്. (ഇന്നത്തെ സ്ഥിതി വച്ച് ഫെയ്സ് ബുക്കിലെ പേഴ്സണല് മെസ്സേജുകള്ക്കാകണം സൌഹൃദത്തിന്റെയും പ്രണയത്തിന്റെയുമിടയിലെ എഴുത്തവകാശം...!! )
പ്രണയിച്ചു വിവാഹിതരായ അവരുടെ ജീവിതത്തെ, പ്രണയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്മ്മകളെ മനോഹരമായി എഴുതിയിരിക്കുന്നത് വായിച്ച് ഒടുവിലത്തെ പാരഗ്രാഫിലേക്കടുക്കുമ്പോള് പെട്ടെന്നൊരു വേദനിപ്പിക്കലാണ്.
"ഇപ്പോള് ഓര്ക്കുമ്പോള് സുഖവും ദുഖവും പകരുന്ന, ആ പ്രണയകാലത്തിന്റെയും പ്രണയ സാഫല്യത്തിന്റെയും ദിനങ്ങളെ കുറിച്ചുള ഓര്മ്മകള് ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കട്ടെ.എന്റെ ജീവിതത്തില് വഴിത്തിരിവുണ്ടാക്കിയ രണ്ടു പേരാണ് ടി.കെ രാമചന്ദ്രനും ഗീതയും . രണ്ടുപേരും ഇന്നില്ല.രണ്ടുപേരെക്കുറിച്ചും ഹൃദയം നിറയെ നല്ല ഓര്മ്മകള് മാത്രം .ആ രണ്ടു വ്യക്തികളെയും എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കു തന്ന കോഴിക്കോട് സര്വ്വകലാശാല ക്യാമ്പസ്സിനോട് തീര്ത്താല് തീരാത്ത കടപ്പാടുണ്ട്, നന്ദിയുണ്ട്, എനിക്കെന്നും ." (page: 80)
----------------------------
ആദ്യമായി 'സുഖമോ ദേവി' കണ്ടപ്പോള്
"സണ്ണി മരിച്ചു, ബൈക്ക് ആക്സിഡന്റില് " എന്നു പറയുന്ന സീന് അവശേഷിപ്പിച്ച ശൂന്യത ഇവിടെ അനുഭവിക്കുകയാണ്. എഴുത്തുകള് ഹൃദയത്തില് നിന്നുണ്ടാകുന്നത് ഇങ്ങനെയെന്തെങ്കിലുമൊക്കെ അവശേഷിപ്പിക്കാനാകും .....
No comments:
Post a Comment